by Jan-Jasper Persijn | Vol 42 (4) 2024
Samenvatting: In deze tekst gaat de auteur in op het vraagstuk en het enigma van de suïcide en, daaraan gekoppeld, de onmogelijkheid, het niet weten, het tekort en het teveel dat deze aan de orde stelt. Langsheen een wat meanderende theoretische, filosofische en klinische verdieping komt daarbij meer specifiek, vanuit het eigen werkveld, de kliniek van de psychose in het vizier. In een eerste deel, ‘Suïcide als act’, gaat hij in op wat vanuit de psychoanalyse meestal met suïcide in verband wordt gebracht: de passage à l’acte, de problematiek van het object, de melancholie. In een tweede deel, ‘Suïcidaliteiten in de hedendaagse kliniek’, graaft de auteur de grond af van een aantal hedendaagse derivaten van de psychiatrie rond suïcide: het begrip ‘suïcidaliteit’, de zogeheten ‘chronische’ suïcidaliteit en het ideaal van de ‘suïcidepreventie’. Naast de kwestie wat deze afgeleide modaliteiten proberen zeggen en klinisch overspannen, wordt ook enige aandacht besteed aan de vraag wat de hulpverlener aan moet met hoe deze ‘kliniek van de suïcide’, onvermijdelijk, affecteert.
by Gertrudis Van de Vijver | Vol 41 (2) 2023
Summary: This paper articulates the idea that the drive to know is the key to sexuality, and that sexuality is the key to subjectivation. It approaches Lacan’s formulae of sexuation starting from the background of Frege’s distinction between function (predicate) and object (argument) on the one hand, and propositional function and quantifier on the other hand. On this basis, the two sides of the Lacanian formulae are interpreted as ‘the all predicative’, le tout prédicat on the one hand, and the courage of the indecision on the other. That a radically escaping point is not without subjective effect, and does make a difference, epistemologically, ontologically and ethically, is what these formulae are seen to illustrate. Where possible, a comparison is being made with Kant’s transcendental philosophy and logics.
by Anne Joos | Vol 38 (2) 2020
Het jaloerse subject benijdt het object van de ander maar het object van zijn jaloezie betreft het genot die de Ander ervan heeft. Het jaloerse genot (jalouissance) kan men begrijpen als vrees voor het verlies dat als het ware ‘verbouwd’ wordt in genot. Dit verlies is minder bepaald door de huidige scène van het jaloerse subject dan door het verlies inherent aan de taal. De positivering van het object geldt als beschermdijk tegen de fragiliteit van de symbolische verankering van het jaloerse subject.
by Jeroen Donckers | Vol 25 (1) 2007
This article deals with the necessary dynamic between the psyche or movement and the object. The notion of movement serves as a material conception of the psyche, in the same way as the drive, the life-drive and language are material: they exist on the basis of a mutual defining relationship to a support, to an object. This necessity (or thought) is considered from within psychosis. Using the poet Antonin Artaud as the movement is illustrated which is not defined by their grounding encounter with the object. With a neologism psychosis is named as ontrand, both in the sense of approach as well as in the sense of distancing. On the basis of a fragment of a case it is explained that, in a way that is different, it is up to the analyst or therapist to ontrand psychosis. In support of this ontranden the case is made for a sufficient continuing constellation of objects. This translation is offered as what Winnicott meant by transitional objects and phenomena.
