Samenvatting: Na de evocatie van een klinische casus die de loskoppeling van de fysieke en de psychische geboorte bij een autistisch kind illustreert, bespreekt de auteur de mechanismen die het kind toegang geven tot intersubjectiviteit, waardoor het de mogelijkheid krijgt om het object als extern aan zichzelf te ervaren. Deze mechanismen concentreren zich momenteel rond het concept polysensorische synchronisatie. Het laatste deel van deze tekst is gewijd aan de hypothese dat sommige baby’s die een vroege depressie en de daarmee gepaarde pijn van het verlies doormaakten, ertoe overgaan het object uit te wissen via een proces van zintuiglijke desynchronisatie, om het risico te voorkomen het opnieuw kwijt te raken (pseudo-autistische post-depressieve mechanismen).