Een vergelijking van twee artistieke oplossingen, van Andy Warhol en Lena, leveren ons twee interessante inzichten op. De gelijkenissen tonen ons dat de artistieke weg een oplossing kan zijn om niet te verzinken in de leegte van de melancholie (Lena) of in de waanzin (Warhol). Beiden maken ze namelijk een toxisch gegeven onschadelijk middels hun kunst. Ze maken de parasiet die het genot van de Ander is onschadelijk. De verschillen leren ons dan weer dat een creatieve oplossing ook een zwakke plek kan hebben. In de hier besproken gevallen zijn de oplossingen niet perfect sluitend. Wat ondraaglijk voor hen is, blijft steeds als een te bezweren bedreiging door de uitvindingen heen schemeren.
Search
Latest articles
- “I don’t stop; I start again.” The position of the analyst in ‘long term care’By Glenn Strubbe
- Vampires, Viruses and Verbalisation: Bram Stoker’s Dracula as a genealogical window into fin-de-sièc…By Hub Zwart
- Psychoanalysis: a symptomatic problemBy Evi Verbeke
- The Violence of Right: Rereading ‘Why War?’By Jens De Vleminck
Keywords
Addiction
Aggression
Applied psychoanalysis
Architecture
Art
Body
Case study
Child analysis
Collecting
Death
death drive
desire
ethics
Fantasy
Freud
Gaze
Identity
Institution
interpretation
Jacques Lacan
Jouissance
Lacan
Language
Literature
Memory
Narcissism
Object a
Oedipus
Outsider Art
Psychoanalysis
Psychose
Psychosis
Real
Repetition
Repression
Sade
Signifier
Subject
Sublimation
the Gaze
Transference
Trauma
Unconscious
Violence
Writing