Gedachteloosheid in de kliniek. Een arendtiaanse reflectie op het handelen van de hulpverlener

by | Vol 37 (2) 2019

Volgens Arendt is gedachteloosheid een dagdagelijkse ervaring in ons hedendaagse leven, waar er haast geen tijd wordt genomen om halt te houden en na te denken. Zo ook in de kliniek waar handelingsprocedures, geïnstalleerd vanuit een toenemende tijdsdruk en vraag naar efficiëntie, de mogelijkheid beknotten om halt te houden en na te denken over vragen omtrent de logica van de casus. Dit artikel wil het denken van Arendt, in het bijzonder haar notie van gedachteloosheid en haar categorisering van de menselijke vita activa, toetsen aan de kliniek en de psychoanalytische ethiek.

Related articles

  • Over het psychisch mechanisme van de vergeetachtigheid

    Download full text

  • De resonantie van de stilte

    Het spreken over de stilte is op zich al een paradox. Kunstenaars hebben deze paradox op hun eigen manier pogen te benaderen. Eerst maken we een rondgang langs de veelzijdigheid van het begrip stilte. Dan wordt nagegaan hoe de stilte gehanteerd wordt in de psychoanalytische kuur en wat haar werkzaamheid is. Ten slotte wordt ingegaan op het belang van dit thema in de religie, de filosofie en de kunst.

  • Werken in een poel van angst en onmacht. Naar een herstel van de hulpverlener.

    Psychiatrie wordt gekenmerkt door veel dwang en de herstelbeweging krijgt weinig vaste grond in de dagelijkse praktijken. In dit artikel probeert de auteur te begrijpen waarom. Hulpverleners geven aan dat ze angst en onmacht ervaren in confrontatie met psychisch lijden en dwang. Vanuit een lacaniaanse invalshoek kunnen we angst begrijpen als een signaal van het reële. Omdat psychiatrie werkt met hetgeen weerstand biedt tegen de heersende vertogen, zal het reële daar buitensporig aanwezig zijn. Psychiatrie wordt verwacht om het reële…