Samenvatting: In onze huidige maatschappij ligt de focus meer en meer op waarden zoals efficiëntie, logica en instrumentalisme. Binnen dit discours wordt de duur voor psychotherapie makkelijk beschouwd als berekenbaar en meetbaar. Echter, vanuit een lacaniaans oogpunt is het onmogelijk om de ‘tijd om te begrijpen’ op voorhand te voorzien. In dit artikel exploreren we het contrast tussen deze twee discours door middel van interviews met psychoanalytische therapeuten die in een tijdsgelimiteerde setting werken. We bestudeerden hun ervaring met het werken met een tijdslimiet en op welke punten dit botste met hun gebruikelijke, lacaniaanse manier van werken. De invloed van een tijdslimiet was zichtbaar op drie punten: de tijdslimiet had een sluitend effect op de patiënten hun spreken; patiënten hun verwachtingen veranderden door de tijdslimiet en tenslotte merkten de therapeuten dat patiënten aliëneerden van hun eigen subjectieve tijd door het vooropgestelde tijdskader. Dit artikel toont hoe het inbrengen van een tijdslimiet in een psychoanalytische psychotherapie niet alleen patiënten en therapeuten hun ervaring van tijd beïnvloedt, maar dat het ook grote gevolgen heeft voor andere cruciale aspecten van een lacaniaanse therapie, zoals de overdracht, vrije associatie en gelijkzwevende aandacht.