Humane psychiatrische zorg vanuit het perspectief van een mens met ervaring
De vraag die ik me in deze tekst stel is of er humane psychiatrische zorg kan zijn zolang er dwang gebruikt wordt? Separatie en fixatie, de dwang om medicatie te nemen, zachte dwang… ik heb ze alle drie mogen ondergaan. Na drie opnames voel ik me gerechtigd te spreken als ervaringsdeskundige. Voor alle duidelijkheid, het is niet mijn bedoeling de psychiatrische zorg af te breken. Omdat ik de vinger op de wonde leg kan dat misschien zo lijken. In mijn ogen is dwang zelfs de grootste wonde van de huidige psychiatrische zorg. Waarom zijn sommige patiënten na vele jaren nog niet te spreken over hun behandeling? ‘Hulpverleners deden het toch voor de bestwil van de patiënt, niet? Ze gaan daar later toch dankbaar voor zijn?’ Niet iedereen blijkbaar. Zolang er dwang is zal de scheidingslijn tussen hulpverlener en patiënt blijven bestaan in plaats van een relatie van mens tot mens. Creëren we door de dwang geen zorgmijders? Kan je het die zorgmijders kwalijk nemen?